lichtopdestad
  • Home
  • Levend water
  • Blauwe Tuinen
  • Verhalen van de stad
  • Stads Blog
  • Steden
  • Contact(en)

Thuiskomen

5/5/2011

0 Reacties

 
Foto
Toen ik aan kwam lopen, hoorde ik in de verte al het vertrouwde geruis en geklater van een fontein. Het was er dus na al die jaren nog steeds. Toen de fontein in het zicht kwam, zag ik je zitten, vlakbij, op een stoeprand rond een boom. Je was helemaal gefascineerd door de fontein, door het geluid en alles wat dat met je deed. "Dit is echt fantastisch!" We begroeten elkaar, terwijl je opstond van de betonnen rand rond de boomwortels. Het geluid van de fontein vulde het plein. Zomaar midden in de stad, haast onopvallend voor wie voorbij raast op de drukke Korvelseweg, vlak voor de weg met een korte bocht op de Cityring komt.

"Het is toch gek", zeg je. "Toen ik ongeveer 8 of 9 jaar was, bracht ik hier mijn vakanties door. Niemand wist het, ook mijn ouders niet. Die hadden het te druk. We gingen één keer in de drie jaar lang op vakantie, natuurlijk naar Marokko. Mijn vader spaarde de overige twee jaar vakantiedagen op. 's Morgens smeerde ik brood met pindakaas en ging op mijn fietsje, helemaal alleen, van voorbij het Korvelplein. (Nora ik weet de straat niet meer.) Dan legde ik mijn fietsje, mijn tas en mijn kleren hier neer. Aan de straatkant van het fontein. Dat kwam denk ik omdat aan de andere kant - aan de kant van het park - een paar bankjes waren. Daar zaten mannen op die bier dronken. In mijn badpak speelde ik dan in de fontein. In die tweede ring, zie je? Niemand viel me lastig, nooit. Hier bracht ik mijn vakanties door."

"Maar nu pas begrijp ik het. Het komt allemaal terug. Ik was veel kleiner. We woonden nog in Marokko. Daar kwam het water uit de bergen. Het maakt net zo'n geluid als dit fontein. Zie je hoe het water van de hogere ring uitstroomt? Zo was het ook bij ons. En iedereen stopte daar. En verfriste zich aan het water. Dat zag net zo groen en troebel als dit water hier. Nu pas begrijp ik waarom ik me hier zo heb thuis heb gevoeld bij dit fontein. Het was er als vanzelfsprekend, zoals het water bij ons in de bergen."

"Weet je, als het water kwam, dan hoorden we het in de verte al komen. Mijn moeder of mijn zussen riepen dan. Iedereen was blij. Het stelsel van irrigatiekanaaltjes werd geregeld door een soort schuifjes, waar iedereen van wist tot hoever ze open mochten. Niemand kantelde de stok die de maat aangaf stiekem. Dat deed je niet. Zo kreeg ieder een rechtvaardig deel van het schaarse water. In zuid Spanje heet dit sociaal irrigatie systeem 'acequia' , maar in het Berbers heeft het een andere naam. (Nora de ze naam heb ik niet onthouden) Er was ook een naam voor het aanrollende water.

Dit is echt heel bijzonder, dank je wel. Ik zal proberen om het op te schrijven. Nee, geen deadline.

Lucy Bathgate en Nora Tigarti 4 mei 2011


0 Reacties

Licht op de stad!

3/12/2011

0 Reacties

 
Foto
Diana Cotteleer komt na een wonderlijke wending op haar levenspad in Tilburg leven.  Zij heeft haar indrukken beschreven. Deze vertelling maakt onderdeel uit van een verkenning van haar leven en toekomst. Zij vertelt hoe hier haar leven weer is gaan stromen. Als je haar ontmoet - en dat zal vast gebeuren - vertelt zij je nog meer.

`Ik hou niet van wonen in de stad` hoor ik mij nog (in groot verzet) zeggen tegen mijn pelgrimsvriend toen bleek dat we niet meer samen in het gemoedelijke dorpje liggend tussen Den Bosch & Tilburg konden wonen en ik weer mijn spreekwoordelijke rugzak moest pakken! Voor het eerst in mijn leven zou ik op mijzelf gaan wonen, als een student op een zolderkamertje boven een houtwerkplaats! Hm!

Toen ik ook daar niet langer blijven kon liet Tilburg zien dat ieder mens er toe doet, de Tiwos had zich mijn lot aangetrokken en bood mij een noodwoning aan in een wijk wat als een “probleemwijk”omschreven werd……nou ik ben nog nooit zo van harte welkom geheten als in de Kruidenwijk! Sinds ik daar woon met naast mij Turkse buren die mijn stoepje  ieder seizoen schoonvegen~omdat je goed voor je buren moet zorgen zo zei de buurman~is mijn leven weer gaan stromen.

Ik heb de eerste 50 jaren “overleefd” nu is het “echte” leven begonnen.

Ik heb voor bijna een héél maandsalaris nieuwe-  passende- vrouwelijke kleding gekocht. Ik ben naar Ego`s kapper geweest en ik kan u verzekeren, van dit alles heeft mijn “ego” een aardige oppepper gekregen! Toch ben ik niet naast mijn schoenen gaan lopen, welnee! Veelal op mijn stevige wandelschoenen verken ik steeds meer van de stad. Ik heb zelfs in samenwerking met Toon ~ de spil van het La Trappe proeflokaal~ mijn “eigen”voettocht vanuit het centrum- via de moerenburg en het galgeven- naar de Abdij als wandelcoach uitgezet! De stad en natuur nauw met elkaar verbonden, alles op loop en fietsafstand te ondernemen,en op dit moment voel ik mij hier dan ook als `n vis in het water( schoon water, want Tilburg gaat voor schoon en groen) De Stadsmensen zijn verrassend vriendelijk, bijzonder open, en sommigen zélfs beroemd tot ver weg over de grenzen!!

Meer dan Honderd van die bijzondere mensen openen voor Verrassend Tilburg en Meer gastvrij hun deuren om ons allen een kijkje te laten nemen in iets wat wij zo bijzonder vinden en zij zo gewoon!

In de dwaalgebieden rondom het centrum vind je nog oude reclameteksten en gedichten op de muren, zijn er winkeliers die nog ondernemen met passie, zoals Sam Sam, Zijne Koninklijke Hoogheid, Boefjes, de Zevensprong, Kunstlicht, Bond& Blauw en PickAlily…..en meer, nog veel meer. Door de mooie straten dwalend ~ waar je je met plezier in wil láten verdwalen zodat je weer ergens komt wat nog onontdekt was gebleven~ loop je als vanzelf naar Prins Heerlijk waar mensen met een “beperking” nog in gelijkwaardigheid  hun kwaliteiten kunnen tonen tijdens het serveren van een (H) eerlijke lunch! Ook bij Van Vlerken~ de lekkerste nog échte banketbakker die jou in eigen persoon het uitgekozen  gebakje met `n echt bakkie Simon Levelt koffie van de buurman brengt~ is het goed vertoeven, zijn oude kassa klinkt naar nostalgie als hij met je afrekent. Als `n kind sta ik soms te watertanden voor zijn feestelijke “eetbare” etalage, als oud-etaleuze de moeite waard tijdens mijn pauze hier af en toe voor om te lopen!

De VVV wijst je vriendelijk de weg als je toch het spoor bijster bent geworden en nog lang niet naar huis wilt. Want Tilburg heeft tenslotte meer in zijn mars dan winkelen alleen!

Echt verdwalen zal ik niet meer, néé, ik heb mijn weg gevonden. Blindelings( als ik zou willen, maar dan mis ik al dat moois onderweg) loop ik naar de Willem2straat, deze straat mij inmiddels o zo dierbaar, voelt als “Thuiskomen”.Voel me thuis bij de Imme~ het méést Biologische vegetarische restaurant van Nederland! Voel me thuis bij de Pleiade, de spirituele winkel waar écht ontmoeten vanzelfsprekend is, en bij Rian beginnen wij, Ester van Room66, Michel& Bettie van T be dressed, en ik van Het zingende Nijlpaard onze dag met een bakkie Kaldi koffie en een goed gesprek. En ook al ga ik als vegetariër in hart en nieren niet vaak bij “onze”Slager Lejeune naar binnen, er gaat geen ochtend en avond voorbij dat we elkaar niet toe- of uitzwaaien én toeroepen, “dag buurvrouw”, “dag buurman”!

Ja, ik ben content met mijn leven. Hier in Brabant~ dicht bij mijn roots die in België liggen,~  heb ik weer mijn “eigen” naam  gekregen, Diane Cotteleer! Ooit dacht ik dat ik nogmaals de grens over zou moeten gaan om mijn droom te verwezenlijken, Frankrijk, Spanje, Duitsland misschien? Nu weet ik dat het dichter bij is dan ik dacht, mijn B&B Dico wellicht hier te verwezenlijken! Nee geen grijze haren op mijn hoofd die nu nog aan emigreren denken zal!

Want….. héél toevallig is mijn dochter~ die boven de rivieren was gebleven~ verliefd geworden op een Brabander en is hier nu in Tilburg neergestreken om `n nestje te bouwen! Wellicht dat één van mijn grootste wensen uit mag komen om met de tijd `n lieve( eindelijk verstandige) Oma te mogen zijn! En u hoeft vast niet lang te gissen welk speelgoed ik dan uitkiezen zal!

En haar voorspelling tot mij lijkt plotseling toch ook nog niet zo onwaarschijnlijk, `er komt heus nog wel iemand op jou pad mam, die wel zo met jou kan leven zo jij voor ogen hebt`…Welnu,wanneer je niet “verwacht” komt hét naar je toe, ik heb mijn hart geopend, en mijn grote Liefde hier in Tilburg gevonden! “hij zag ons samen liggen in het gras” na het lezen van mijn ideale levensontwerp! Ook al heeft hij nog even tijd nodig…ik heb de tijd, alle tijd, hoef nergens heen! `Als het echt zo groot is mam zei mijn zoon, dan moet je hem niet zo maar laten gaan` dus zeg ik  Ja tegen hem en Ja tegen het Leven.! Ik leef mijn droom, en dat is geweldig, ik kan het iedereen aanraden, met alle zegen.

Mochten er nu nog twijfels bij u leven, om ook uw “gedroomde” leven echt te leven, en denken, `ik zou wel willen maar``….. pak dan verf en penseel, speel, geef  kleur aan je eigen leven.  En Leef je Droom!

Hier in de stad waar nog zo gigantisch veel te ontdekken valt is alles aanwezig om "het" te maken, Deze stad die je het Thuisgevoel geeft, ja, hier is het te doen. En Tilburg is verrassend groter dan het centrumleven en het dwaalgebied op zich, Kom, verken, ontdek en laat uw licht schijnen op de stad, veel plezier alhier!

Diana Cotteleer

0 Reacties

Vreemdeling

12/1/2010

0 Reacties

 
Foto
Langzaam loop ik van de auto naar de grenspost. In het begin nog aarzelend, dan steeds fermer loop ik langs het zandpad onder de bomen. Het is augustus en de bomen staan vol in blad. Het is aangenaam in de schaduw. Links en rechts een vriendelijk zonovergoten boerenlandschap. Rechtdoor de rood en wit geschilderde grensboom van Wit Rusland. Mijn man en dochter blijven bij de auto.

Achter deze grensboom weet ik een deel van mijn herkomst. Mijn grootmoeder kwam uit Litouwen. Zij vertrok als kind in 1906 uit haar land. Samen met haar vader, moeder, twee zussen en een broer. Het gezin maakte deel uit van een gezelschap van twee joodse families, die per boot naar Schotland reisden.

Het is nu 1989 en ongeveer twee maanden geleden is het IJzeren Gordijn opgeheven. Met mijn man en kind reis ik langs de kust in noord-oostelijke richting. We volgen zonder kaart kleinere wegen, eerst langs de Noordzeekust. Bij Kiel steken we over naar de Oostzee. Duitsland met zijn levendige Hanzesteden en later Polen. Gdansk is zo te zien door dezelfde rondreizende timmerlieden gebouwd Amsterdam.

Terwijl ik naar de grensboom toeloop, komt van de andere kant een grenswachter rustig spiegelbeeldig naar de rood witte boom gelopen. Het duurt even voor we er zijn. We staan daar ieder aan een zijde van de boom. Het idyllische landschap loopt gewoon door, het zandpad met de bomen, de lucht die ons omringt. Er is amper een scheiding. Ik begin – gewoon in het Nederlands – tegen de grenswachter te praten. In een paar zinnen leg ik uit waarom ik daar ben en wat er achter hem is. Litouwen. Hij antwoordt mij – in het Russisch – en ook hij vertelt mij in een paar zinnen hoe het er voor staat. We begrijpen elkaar op een ander dan taalkundig niveau en groeten, waarna ik me omdraai en terugloop.

Terwijl ik weer naar man en kind bij de auto ga, voel ik voor het eerst van mijn leven een verbinding tussen waar ik vandaan kom en waar ik ben. Waar ik vandaan kom heeft me tot nu toe steeds tot vreemdeling gemaakt tussen de mensen die mij omringen.

Zo was het in het Kempische dorp ‘Knegsel’ waar ik woonde tussen mijn tweede en achtste jaar. Ik zat op de kleuterschool. Samen met mijn zusje. De kinderen van de lagere school kwamen elke dag, weken aan een stuk, in een optocht joelend achter ons aan. Ze riepen, jouwden eindeloos een verbastering van onze achternaam: ‘batscheet, batscheet’. En bekogelden mij en mijn zusje met stenen. Mijn moeder ging er een keer er als een razende op af. Met rijlaarzen aan en een rijzweep in haar hand rende ze als een boeman op de troep kinderen af. Maar dat hielp niets. De volgende dag was de optocht er weer.  Dat duurde tot op een goede dag mijn zusje er iets op gevonden had. De stoet naderde ons huis en nog voor dat het gejoel begon, hoorden wij boven ons hoofd een dapper klein stemmetje uit ons slaapkamerraam naar de groep kinderen roepen: ‘batscheet, batscheet’. De verbazing van de troep kinderen was zo groot, dat ze niets meer wisten te roepen.

Weer bij de auto knuffel ik mijn dochter en vertel mijn man dat ik de Nederlandse nationaliteit aan ga vragen zodra we weer thuis zijn. Voor het eerst in mijn leven voel ik me geen vreemdeling meer.

Lucy Bathgate, Tilburg, november 2010


0 Reacties

    Archives

    Februari 2014
    April 2013
    Juni 2012
    April 2012
    November 2011
    Mei 2011
    April 2011
    Maart 2011
    Februari 2011
    December 2010
    Januari 2010
    November 2009
    Januari 2007

    Categories

    Alles
    Cees Van Raak
    De Gedroomde Stad
    Diana Cotteleer
    Dwaalgebied
    Europa
    Fontein
    Frits Van Vugt
    Groene Stad
    Hergebruik Gebouwen
    Herman Coenen
    Identiteit
    Integrale Stad
    Jace Van De Ven
    Leegstand
    Lucy Bathgate
    Marcel Nijenhuis
    Marcen Nijenhuis
    Mensen
    Migratie En Integratie
    Muziek
    Natuur
    Poëzie
    Rinke Brinksma
    Spoorzone
    Tilburg
    Toekomst
    Vers Eten

    RSS-feed

Proudly powered by Weebly