De eendenman

Met een zak oud brood lopen we in de herfstzon naar het Wilhelminapark.  Ons eerste avondwandelingetje na onze verhuizing naar Tilburg. Bij de vijver hangt een groot bord ”Botulisme, verboden te voeren, gevaar voor mens en dier.” Hè . .  ? Jammer . . de eenden kijken ons al smachtend aan . .  wat nu . .  ?

Als we weglopen komt er een bestelauto aan. Een grote man in overal loopt resoluut naar de vijver. Links een grote zak witbrood en rechts een even grote zak met graan. Hij weet duidelijk wat hij komt doen en alle eenden, vogels en meeuwen (!) komen naar hem toe alsof ze hem herkennen.

“Bent u van de gemeente?” vraagt Monique. “Nee hoor ik ben-van-mezzeluf”zegt hij. En het bordje dan? “Niets van aantrekken, hangt er al een jaar, zomer en winter en er klopt niets van.“ Er ontvouwd zich een gesprek met deze ‘vrijwilliger’. Blijkt dat hij al 13 jaar op 7 plekken in de stad meerdere keren per week na zijn werk de vogels voert. Waarom? “Ja, gewoon omdat ik vind dat ik dat moet doen voor deze beestjes, hè . .!” Thuis heeft hij inmiddels al een paar hokken achter het huis waar zieke en gewonde dieren even op adem kunnen komen. Een dierenarts in zijn buurt biedt gratis consult aan. “Je komt maar langs als er wat is.” Geheel op eigen houtje heeft deze man een soort vogel opvang ambulance opgezet. Het brood en graan krijgt hij van de supermarkt en kan hij zo ophalen. “Tsja . . de diesel, die betaald hij (nog) zelf.”

Hij gooit het brood met een ferm gebaar de vijver in en strooit behoedzaam het graan uit, zodat iedereen wat heeft . . . grote handen . . . grote gebaren. Tot er een klein jong eendje pal tussen zijn voeten gaat zitten. In de vaart staat hij even stil en zegt: “Zo, grote vriend . . jij ook weer hier . . krijg je ook wat van me.” En hij lijkt dit ene eendje te herkennen tussen die 50 andere vogels . .

Een man die doet wat hij vind dat hij moet doen.

Een man naar mijn hart.

Marcel Nijenhuis, 2012

(Zet eerst de muziek hier onder aan voor je verder leest . . .)
Deze uitspraak van de eigenaar van een zaak voor klassieke muziek en wereldmuziek brandde nog na. Inderdaad op zijn (en onze) vele reizen en omzwervingen naar de ziel van muziek en wat ons bindt, kun je nog wel eens in een “greppel” raken. Letterlijk en figuurlijk. Maar zijn (en onze) ervaring was dat er altijd wel iemand komt om je er uit te halen. In zuid Spanje (flamenco puro!), Addis Abbeba (Ethiopische jazz!), Aleppo (Soefi muziek) of gewoon thuis (zingen). Je bent nooit alleen.

Bij binnenkomst zinderde het al. Mijn oog viel op een cassette waarop een Indiase fagot stond afgebeeld . . Shennai. De eigenaar keek me verbaasd aan. Niet iedere dag komt er een klant binnen die zo resoluut naar deze muziek grijpt. Hij vertelde vol vuur over dit prachtige instrument en met nog meer vreugde over de muzikant Shennai. Een van de groten der aarde, die net overleden is. Een meester op zijn instrument. Daarboven op het volgende schap: “Aleppian Sufi Transe” . . . ik kreeg kippenvel en hij stralende ogen.

Vol vuur en plezier vertelde hij honderduit over de wereldmuziek. Over India, Perzië  . . . en toen . . .  Ethiopië. Wat daar gebeurd aan smeltkroes in culturen en stijlen. Weer zo’n bizarre CD met westerse en Ethiopische musici. Met hun originele instrumenten en dan maar funky jazz samen spelen . . . “Ik wed”, zegt hij “dat als ik hem opzet als DJ we het publiek aan het swingen krijgen”. Over Rasa in Utrecht en het festival op 12 mei: “Je moet naar die zangeres Fatoumata Diawara . . . !”

De Soefi muziek maakte ons weer even stil en blij tegelijk. We spraken over verbroedering van muziek, onder andere door Jordi Savall. “Haar CD “Mare Nostrum” is net uitverkocht, maar vrijdag is ie er weer!” Monique vond de “Venus muziek” van Gustav Holst . . . dit was geen kwestie meer van zoeken, maar van vinden . . . van thuiskomen. Wat waren we blij met deze winkel, met deze man. Vol met kennis en kunde (Stellig: “Bij muziek ontkom je niet aan Pythagoras!”) . . . maar vooral ‘joie de vivre” zoals hij het noemde. Afbeeldingen van ansichtkaarten achter de kassa: een kerk in Frankrijk, de “Montsegur”; Afrika; India. De telefoon rinkelt: “kun je zo terugbellen, ben nog even bezig”. Niets mobiele telefoon, maar een oude PTT telefoon met vaste verbinding. Wat werden we blij van deze man. . . . en van Tilburg. Hij zei dat het een prima stad is, maar dat “als je het wilt zien je het overal kunt vinden”.

Mensen met passie, met “joie de vivre”, die de hele wereld afreizen van Utrecht naar Antwerpen en verder om net die muzikant te horen spelen. En die kennis delen met de klanten. “Een Alchemist in muziek”, zoals Monique het noemde. Als we de deur uitgaan met een tas met drie CD’s, klinkt geen deurbel, maar twee gigantische slagbekkens . . . Vrijdag ben ik er weer voor Jordi Savall. . . en voor deze hartverwarmende man. Want je moet wel een heel groot hart hebben als je al deze muziek stijlen met zo veel liefde kunt omhelzen. “Nog een paar jaar deze winkel en dan een camper kopen en de wereldmuziek achterna . . .”

Marcel Nijenhuis, 18 april 2011