Hier een voorbeeld van een plein waar het water zich zou kunnen verzamelen.

Vroeger hebben in de Spoorzone vier beken gelopen, smalle beken, vaak niet breder dan 75 cm of een meter. Mogelijk is het water nu nog aanwezig, maar dan onzichtbaar in de ondergrond of opgenomen in onze rioolstelsels. Het hoeft wat mij betreft niet terug naar vroeger. Ik zie mogelijkheden, die voor ons nu relevant zijn en meerwaarde bieden voor het leven in de stad. Hier onder een voorbeeld hoe water op een plein er uit zou kunnen zien, met dank aan Anneke Vervoort, van Hoogmoed Architecten, die het geschetst heeft. Geen ontwerp, geen plan, gewoon vrije verbeelding. Ongehinderd door de werkelijke (on)mogelijkheden van deze plek.

Mijn droom is om het water weer te vinden, te bevrijden en plekken te creëren waar het weer kan stromen. Zie de website van C@st STADSidee via de groene link hier onder.

Waar het water zich verzamelt ontstaan plekken waar de tijd even wegvalt. Waar mensen elkaar kunnen ontmoeten en verhalen vertellen. Water op deze plek is voor het eerst 'gezien' in mei 2011 door architect Ed Bergers. Lees het verhaal 'Meesterlijk' bij verhalen van de stad'
En onlangs getekend door Anneke Vervoort "van Hoogmoed architecten".

Mijn droom voor levend water in de stad wordt genoemd in dit artikel in de Volkskrant van 6 september 2013.
'In Droomboek klinkt heimwee door naar modder'.

Zie de derde kolom, vierde regel in het artikel via de groene knop hier onder.

De uitzending van de NOS bij het aanbieden van het droomboek voor ons land aan de koning. Ik ben de tweede dromer in beeld (3:37) en vertel mij droom voor levend water in de stad en doe een oproep aan iedereen om het verborgen water weer te ontdekken en te bevrijden.

Mijn droom voor levend water in de stad in het dromenboek voor de koning. Mijn droom voor ons land. Samen met 300 andere dromers. Zie pagina 11.

Levend water in de stad

Mijn verlangen gaat uit naar meer wilde natuur en levend water in de stad, zodat het stiller en schoner wordt om er te wonen, te werken, te spelen en te creëren.

Zoals langs de beek, waar ik als kind vaak met mijn oma en zusje liep. Die beek liep door de stad. Daar stonden hele grote bladeren langs de oever. Plompebladeren noemden wij ze en we pasten er onder als kabouters. We mochten er een paar plukken. En oma deed voor hoe je de steel voorzichtig kon buigen als een zeil en dan door het blad heen steken als een kiel. Aan de ene kant van de brug lieten wij ze in het water vallen en dan renden we naar de andere kant, waar de bladeren statig tevoorschijn dreven. “Waar gaan ze naar toe oma?” En oma vertelde hoe ze van de rivier in een grotere rivier uitkwamen. “En dan?” We bleven doorvragen, net zo lang tot de bladeren in de grote zee uitmonden. “Maar dat duurt heel lang”. Toen ik drie jaar later samen met oma aan zee kwam, vroeg ik haar: “Zijn ze er nu, de bladeren?” “Ja, hoor, nu zijn ze er”.

Nu heb ik geleerd dat er een woord bestaat voor het bevrijden van water: ‘ontkluizen’. In de zandgrond van Tilburg is geen stromend water meer te bekennen, maar er waren vele beken, waterlopen en ook de beruchte blauwsloten die het afvalwater van de textielververijen wegvoerden. Ik ben benieuwd hoe hun beddingen liepen. Waar is het water gebleven? Is alles opgegaan in ons riolenstelsel, of zit het anders? Kan het levend water ons betekenis geven in deze zich hernieuwende stad?

Mijn droom is om het water weer te vinden, te bevrijden en plekken te creëren waar het weer kan stromen. Aangevuld met het opgevangen regenwater van de daken, dat niet meer ondergronds hoeft te verdwijnen, maar wat je kunt zien en horen in de tuinen en op pleinen. Waar het water zich verzamelt ontstaan plekken waar de tijd even wegvalt. Waar mensen elkaar kunnen ontmoeten en verhalen vertellen.

Lucy Bathgate 15 april 2013