Weer terug bij mijn fiets zie ik door de bomen heen een stadspark. Een grote groene long, waar de stad kan ademen. Een plek voor ontmoeting en bedrijvigheid. En volop ruimte voor sport en ontspanning. Her en der een groepje mensen, neergestreken op het gras in de middagzon. Een stukje verder gaat het pad over een kleine beek. Lang, heel lang is het ondergrondse water hier afgevoerd in riolen. Nu is het gezocht en bezongen. Levend water voor een levende stad. Ik sta stil bij de beek en zie kleine vissen tussen de waterplanten schieten. De planten buigen en dansen met de zachte stroom mee. Het water schittert terwijl ik voorover buig en mijn vingers laat spelen met het spiegelbeeld van mijn glimlach.
Nu is het bijna zo ver!
Met dank aan mijn mede kwartiermakers, adviseurs, regiegroep, buurtgenoten, achterban vanuit het netwerk Levend Water en alle voorgaande plannenmakers.